Negen maanden lang – bijna dan – zat er een klein meisje geborgen in mijn buik. Ze groeide en groeide en mijn buik groeide mee. Ze begon te draaien, had af en toe de hik en maakte zich langzaam aan klaar om geboren te worden. Want, zo vond ze blijkbaar zelf, ze was groot en sterk genoeg om de buitenwereld aan te kunnen. Iets eerder dan gepland besloot ons kleine poppetje om de warme geborgenheid van de baarmoeder te verruilen voor de armen van pappa en mamma. De bevalling, waar ik op een later moment mijn verhaal wel over zal doen, is een ontzettende impactvolle gebeurtenis voor zo’n kleintje. En was een ontzettende transformatie voor mij, een toetreding tot de club van moeders zoals zo veel vrouwen voor mij dat hebben ervaren.

Onze Willemijn is geboren op 20 oktober. Klein geheimpje: toen ik mijn verlanglijstje voor de kraamtijd online plaatste, waren de allereerste onregelmatige weeën al begonnen. Het was een mooie bevalling, al duurde het wel langer dan ik had verwacht. En nu zijn Wilco en ik dus vader en moeder. Vier weken alweer. Wauw… en help! Want als nieuwe ouders hebben we eigenlijk geen flauw benul waar we mee bezig zijn. Bij ieder huiltje spring ik op. Wat wil ze nu? Of is het gewoon verwerking van weer een dag met nieuwe dingen? Iedere keer als ze aan de borst ligt, vraag ik me af of ik het wel goed doe. Als ik haar verschoon en ze een keel opzet – met name dingen over haar hoofd vindt ze echt niet grappig – voel ik me schuldig. En dat verschonen is vaak nodig, zowel voor de luiers zelf als voor de vieze kleertjes omdat we nog niet even handig zijn met de luiers en het dus nog wel eens lekt. Heeft ze het niet te warm of te koud in haar kleertjes, onder het dekentje, in de draagdoek…

Het is een prachtig en lief meisje, en zelfs al was ze dat niet, dan toch. Want ze is ONS meisje en we zijn gek op haar. Slapeloze nachten, hartstochtelijk krijsen, maaiende armpjes en scherpe nageltjes ondanks. Het is heerlijk om gewoon naar haar te kijken en te genieten van het ouderschap. En al helemaal om te kijken naar hoe ze op de borst van mijn man ligt te slapen, allebei volledig ontspannen. Ja, na negen maanden voorbereiding en het doormaken van een bevalling voel ik me nu echt moeder. En dat blijf ik de rest van mijn leven 🙂