Hieperdepieperdepiep hoera… mijn 100ste bericht! Dit keer weer eens een review over een mooi boek rond het thema duurzaamheid, namelijk No Impact Man van Colin Beavan. Wat mij betreft een must-read, juist voor ouders met jonge kinderen. De dochter van Colin is namelijk 15 maanden als hij start met zijn project om stap voor stap zijn impact zo dicht mogelijk naar nul te krijgen in een jaar tijd, dus we kijken mee naar hoe zij hierin meegenomen wordt.

Colin besluit dus samen met zijn vrouw en zijn dochtertje een jaar lang met zo min mogelijk impact te leven in de binnenstad van New York. Best een uitdaging! Daarom pakt Colin per twee maanden een thema aan:

  • Afval – minder spullen, verpakkingsvrij boodschappen doen
  • Vervoer – kritisch kijken naar uitjes richting familie in een andere staat
  • Voedsel – lokaal, biologisch en vooral: geen dierlijke producten
  • Water – waterverbruik en chemicaliën en plastics in water tegengaan
  • Elektronica – uit, minderen, langer mee doen
  • Giving Back – vrijwilligerswerk in bijvoorbeeld een gemeenschappelijke tuin

Ik moet er trouwens gelijk bij vertellen dat hij bij de start al van het twee-maanden-schema afwijkt. Zijn vrouw zegt namelijk ‘laten we de tv gelijk maar weg doen’, om op die manier zichzelf te beschermen tegen het steeds maar hersenloos naar soapseries kijken. Radicaal, maar het werkt denk ik wel 😉 En ze besluiten om vanaf de start van het project alleen nog te lopen of fietsen naar werk. Want waarom zou je daarmee wachten tot het thema vervoer als je het makkelijk kan veranderen.

Tijdens het ontzettend inspirerende project doet Colin best wat radicale dingen. De elektriciteit in huis wordt bijvoorbeeld helemaal uitgeschakeld en de was wordt in de badkuip gedaan. Tot de lieve dreumes alles onder spuugt en ze toch de wasmachine weer gaan gebruiken. Daar heb ik alle begrip voor – het niet gebruiken van een wasmachine als je een baby of dreumes in huis hebt lijkt me bijzonder lastig – en zijn vrouw en hij hebben er absoluut geen spijt van gehad dat ze deze weer in gebruik hebben genomen.

Aan het einde van het jaar, waarin ze echt serieus wel veel veranderingen doorvoeren, zijn ze eigenlijk best heel tevreden. De voluntary simplicity met minder stuff – ja, ook Annie Leonard van The Story of Stuff krijgt wat aandacht in het boek – en meer tijd voor elkaar bevalt ze wel. De conclusie is dan ook dat ze veel veranderingen permanent maken. De tv blijft weg, de wasbare luiers en fietsen blijven. En Colin blijft vrijwilligerswerk doen, want dat is iets dat ontzettend veel energie geeft!

Colin geeft zelf aan dat het hem niet gaat om mensen die zijn voorbeeld volgen. Dat lijkt me ook niet realistisch, want waar hij een jaar heeft vrijgemaakt om aan dit project te werken en dus onderzoek te doen, hebben de meeste mensen dat niet. Je kunt absoluut in een jaar veel veranderen hoor, maar hoe meer tijd je hebt op een dag, hoe meer je kan doen. Het gaat hem om inspireren tot verandering en kritisch kijken en natuurlijk zijn eigen woorden omzetten in daden.

Sommige mensen zullen desalniettemin door de manier waarop Colin schrijft wel willen proberen copy-cat te spelen. Want wat schrijft hij leuk! Bij ieder thema zit een stuk theoretische uitleg dat zeer begrijpelijk is en natuurlijk hoe hij de doorgevoerde veranderingen heeft ervaren. Ik vind het tof dat hij veel reflecteert op zijn eigen gedrag en motieven, op die van zijn vrouw en ook op die van zijn dochter. En zo af en toe heb ik flink moeten lachen om de zelfspot die Colin tentoonspreidt. Hij neemt zichzelf niet al te serieus.

Ja, No impact man is een inspirerend boek over wat je als gezin kan veranderen om je ecologische voetafdruk te verkleinen, wat dit je soms kost en vooral wat het je oplevert. Ik raad het iedereen zeker aan en hoop binnenkort ook de documentaire een keer  te zien 🙂