Willemijn heeft ons de afgelopen weken goed laten schrikken. Een temperatuur die op een gegeven moment boven de 40 graden liep, een koortsstuip waarbij ze als trekpoppetje de controle over haar armen en benen kwijt was en daar zelf ook erg van schrok en uiteindelijk een telefoontje van het kinderdagverblijf dat ze ineens onder de vlekken zat en steeds wit wegtrok. Ons meisje was echt niet zichzelf.

Gelukkig kun je in zulke gevallen altijd de huisarts of de huisartsenpost (HAP) bellen. Enerzijds ter geruststelling, anderzijds ter controle. Ik geloof dat we in vijf dagen wel vier keer op controle zijn geweest, waarvan een keer bij ons thuis door de ambulancemensen na de koortsstuip. Een inschattingsfout van de telefoniste bij de HAP. Hoewel een koortsstuip namelijk erg schrikken is – en bij Willemijn was het nog geen ‘volledige’ stuip – kan het niet veel kwaad, zo werd ons verteld. Het is een reactie van het lichaam op het snel oplopen van de temperatuur. Als het nog een keer gebeurt, leggen we haar op de zij en zorgen we dat ze nergens tegenaan kan botsen!

De huisarts is kundig, maar kan niet op tegen de ervaringsverhalen van andere ouders. Wat ben ik daarom blij met alle moeders onder mijn collega’s – ongetwijfeld ook vaders, maar die zijn bij ons wat dunner gezaaid en heb ik niet gesproken – die me gerust konden stellen, die meeleefden en die verhalen ophaalden van toen hun eigen kids ziek waren. En die collectief “oooooooo ja” zeiden toen we na die vlekken van de huisarts hoorden dat het waarschijnlijk de zesde ziekte was. Of de vijfde, maar dat maakt niet zoveel uit. Het zijn allebei infectieziekten waar je kindje vlekken van krijgt, maar die niet schadelijk zijn en vanzelf weer overgaan, aldus de dokter.

Willemijn is weer hersteld. Ze lijkt gelijk ook maar een sprongetje te hebben gemaakt en kan ineens ’s avonds voor het naar bed gaan zichzelf vermaken. Dat is fijn voor pappa en mamma! Nu natuurlijk hopen dat ze dat een beetje vol kan houden 🙂