Laat ik iets bekennen: ik ben best verslavingsgevoelig. Niet voor alcohol (niet zo lekker), sigaretten (nog nooit geprobeerd en ook niet die behoefte) of andere verslavende middelen. Wel aan spelletjes en boeken, en op dit moment ben ik volop aan het toegeven aan die verslaving.

Vroeger kon ik niet stoppen met het spelen van de Sims. Ik stond om 6 uur ’s ochtends op om een huis te ontwerpen, mijn kids naar school te laten gaan, eindeloos mijn mensjes wc te laten repareren en boeken te laten lezen en, natuurlijk het belangrijkste van alles, mensjes verliefd op elkaar te laten worden. Voor school, na school, stiekem ’s nachts als ik doorhad dat mijn ouders naar bed waren en ik niet kon slapen door het Sims-melodietje dat in mijn hoofd speelde. Met Pokémon op de gameboy was het overigens net zo erg. Red, silver, ruby, en als mijn mobieltje wat nieuwer was, zonder twijfel ook Pokémon GO. Al zou ik Kijkduin vermijden!

Met boeken ben ik misschien nog wel erger. Zeker als ik een serie ben begonnen, kan ik niet stoppen tot ik hem heb uitgelezen. Elk vrij momentje grijp ik het boek. Ik heb verhalen gehoord hoe ik vroeger met oudejaarsavond stil in een hoekje zat te lezen in afwachting van het 12 uur en het vuurwerk, onverstoorbaar. Nog altijd vind ik het heerlijk om zo in een boek weg te kruipen. Of dus in een serie, wat tegenwoordig met mijn e-reader ook makkelijk kan. Waar ik vroeger nog naar de bieb moest om het volgende deel te halen, heb ik nu complete series op de reader staan en kan ik zonder pauze door naar het volgende deel.

Conclusie van mijn verhaal: op dit moment ben ik gegrepen door Ayla, die als kind is geadopteerd door de Stam van de Holenbeer en nu samen met Jondalar van de Zelandonii bij zijn mensen leeft. In een cultuur die Moeder Aarde in hoog aanzien houdt, dankbaar is voor alles wat zij hen biedt en zorgen dat het goed gaat met haar. Want dan gaat het ook goed met de mensen die haar bevolken. Zero waste in de puurste vorm en doordrongen van een spiritualiteit die we nu vaak missen.

Ik ga weer lekker verder lezen. En met een schuin oog de Olympische spelen volgen, want ik heb net een historische medaille gezien van Sanne Wevers op de balk en er komen nog veel meer mooie sportmomenten aan. Als de serie uit is, kan ik weer stoppen en andere nuttige dingen doen. Uiteindelijk is de verslaving van beperkte duur 🙂