Vandaag precies 27 jaar geleden ben ik geboren. Dat betekent dat het ook precies 27 jaar geleden is dat mijn vader en moeder ouders werden. Nu ik zelf een klein meisje heb, heb ik een klein beetje zicht op hoe dat voor hen geweest moet zijn. Maar wat had ik graag aan mamma gevraagd hoe zij het had ervaren: de zwangerschap, de geboorte van mini-me, de kraamtijd, borstvoeding, moeder zijn… Het heeft helaas niet zo mogen zijn. Daarom ben ik ontzettend blij met het gedicht dat mijn vader me met mijn vorige verjaardag gaf, toen ik ruim 3 maanden zwanger was. Een gedicht van mijn moeder aan mij, geschreven toen ik nog geen twee weken oud was.

Begin maart ben ik voor het eerst met Willemijn bij het graf geweest. Een emotioneel moment waar flink wat tranen hebben gevloeid terwijl ik mamma’s naamgenootje – als eerbetoon hebben we Willemijn met haar tweede naam naar mijn moeder vernoemd – heel hard heb geknuffeld. Rond die tijd voelde ik me ook sterk genoeg om het gedicht weer te lezen, en omdat ik het zo mooi vind en herkenbaar voor alle jonge ouders, wil ik het graag met jullie delen.

Voor Judith

Je vulde mijn leven al,
lang voordat je was geboren
als ik op de bank zat
voelde ik je bewegen
en dan was ik gelukkig

nu ben je geboren
en de bewegingen uit mijn buik
zie ik je nu
in de wieg maken

Maar de vanzelfsprekendheid
van weten hoe en wat
ik nu moet doen om je te troosten
laat nog op zich wachten

Je hebt ons verwend
met je vele en gulzige drinken
de eerste dagen waren
als de dagen dat ik net wist,
dat jij zou komen, een roze wolk

nu is deze dag omrand door grijs
en weet ik niet
wat ik moet doen om het jou
naar je zin te maken

Mijn tranen hebben gister en vandaag
al heel wat zakdoeken doorweekt
en je vader moet zich
door mijn onmacht
verdelen over twee liefdes

Maar ondanks dat grijze randje
zou ik jou, kleine schat
voor alle miljoenen in de wereld
niet meer willen missen

je moeder