Dat gevoel dat er eigenlijk niet zoveel verandert, maar het toch anders voelt. Daar gaan we langzaam naartoe. Op 20 oktober vieren we alweer de eerste verjaardag van Willemijn. Officieel is ze dan geen baby meer, maar een dreumes. Zoals alle ouders ons na de geboorte toefluisterden: het gaat ontzettend snel! In een jaar tijd heeft ze leren drinken en eten, is ze sterk genoeg geworden om haar hoofdje rechtop te houden, heeft ze steeds meer controle gekregen over haar lichaam en tijgert, kruipt en klautert ze nu door de hele kamer. Ze is bijna twee keer zo lang en ruim drie keer zo zwaar als toen ze geboren was. O ja, en ze kan lekker brabbelen. We denken dat haar eerste woordje ‘eten’ wordt, maar hopen nog steeds dat ze toch bij ‘pappa’ of ‘mamma’ uitkomt.

Een jaar oud worden en al een jaar ouders zijn, dat vraagt om een feestje 🙂 We gaan slingers ophangen, nodigen familie en vrienden uit en gaan gezellig taart eten. Met ook een taartje voor Willemijn, waar ik nog een goed recept voor aan het zoeken ben – heb je tips, laat het weten! Voor ons meisje wordt het een gekke dag. Al die mensen in huis, en als baby – pardon, dreumes – heb je natuurlijk geen idee waarom. Gelukkig heeft Mijntje het altijd wel naar haar zin als ze gezellig met andere mensen contact kan maken en daar krijgt ze op haar verjaardag weer alle gelegenheid toe.

We proberen er een duurzaam feestje van te maken, en zoals mensen inmiddels van ons gewend zijn trekken we dat door naar de cadeautjes. Ook nu ze straks 1 is, heeft Willemijn zelf nog geen wensen. Denken we tenminste. We hebben dus weer een klein lijstje gemaakt, net als voor de kraamperiode, met spullen die we anders zelf voor de kleine zouden aanschaffen. Dit speciaal voor de mensen die het zelf leuk vinden een cadeau te geven. Het gaat dan om ervaringen, kleertjes of speeltjes. Voor hen nog een kleine tip: Willemijn vindt papier echt tof, dus inpakken in een oude krant of een oud tijdschrift wordt gewaardeerd 😉

Verder staan we in deze periode ook bij een andere gebeurtenis stil. Want waar Willemijn iedere dag weer bijleert en een verjaardag het eigenlijk niet heel anders maakt, zijn er gebeurtenissen waarbij wel echt alles anders wordt. Waarbij je leven op zijn kop wordt gegooid. Tien jaar geleden was er zo’n moment. Kanker leidde voor de tweede keer in onze familie tot een sterfgeval. Zaterdag had ik nog een moeder, zondag was ik voor de helft een wees. Net als met een verjaardag is het 1 nachtje slapen, maar nu met een èchte verandering.

Ik denk dat ik vrij goed om kon gaan met het overlijden van mijn moeder na haar lange ziekbed. Al heb ik ook moeilijke momenten gehad. Mijn examenjaar was begonnen, en bij de diploma-uitreiking miste ik een belangrijk persoon. Doordat ik haar oude dansschoenen heb gedragen, was mijn moeder bij ons huwelijk toch een beetje aanwezig, maar dat was wederom een gemis. Het moeilijkst vond ik echter dat ik moeder werd zonder mijn moeder. Ik heb haar geen vragen kunnen stellen en haar niet trots aan haar kleindochter kunnen voorstellen.

Andersom moet Willemijn een van haar oma’s missen en zijn er zelfs geen foto’s van hen samen, zoals ik dat met mijn moeder’s moeder wel heb. Nogmaals: Willemijn heeft ongetwijfeld geen besef van haar verjaardag, van taart of van cadeaus. Dus kiezen we ervoor om de overgang van baby naar dreumes vooral in het teken te stellen van familie. Van bij elkaar zijn, samen vieren en samen eten. En een klein beetje herdenken in de feestelijkheden. Daarom vragen we iedereen te doneren aan KWF, als kadonatie en als eerbetoon.

Een jaar en een decennium. Laten we daar bij stilstaan op 20 oktober! Tijd voor een feestje 🙂