Toen ik voor het eerst over zero waste hoorde, dacht ik ‘ja hoor, dat kan toch nooit!’. Pas toen ik zag hoe Bea Johnson, Lauren Singer en al die andere geweldige mensen die met zero waste bezig zijn dit aanpakken en hoe ver ze al zijn, geloofde ik dat het misschien toch wel mogelijk zou zijn.

Net als ongelovige Thomas heb ik vaak behoefte aan tastbaar bewijs, aan daadwerkelijk zien dat iets werkt. De universiteit, waar juist dit wetenschappelijk aantonen dat hypotheses kloppen het uitgangspunt is, paste heel goed bij mij. Nog steeds als ik iets nieuws hoor, iets interessants, zoek ik direct naar praktijkvoorbeelden, wetenschappelijke publicaties of blogs van experts om te kijken hoeveel waarheid in de hype schuilt. Heerlijk, dat uitzoekwerk! Toch is er wel wat veranderd. Mijn zoektocht richt zich meer op het vinden van bevestiging. Ik ben al overtuigd en geloof er al in, en zie vervolgens ook op allerlei plekken deze bevestiging.

Van nature zijn mensen veel gevoeliger voor bevestigende informatie dan voor informatie die het tegendeel van ons standpunt aantoont. Het is een stukje psychologische zelfbescherming, want tsja, we hebben niet graag ongelijk. Zeker niet in sociale situaties, want het zou onze relatie met anderen en onze status wel eens negatief kunnen beïnvloeden. Dat dit mechanisme niet altijd even handig is – “waarom zou ik stoppen met roken, mijn buurman is 98 geworden en die rookte als een stoomtrein” – moge duidelijk zijn. Maar voor je zelfvertrouwen en zelfbeeld is het wel heel prettig 😉

Bij kinderen gaat dit ‘zien door te geloven’ nog een stuk verder. Ze hebben een heerlijke fantasie, waardoor het gebied tussen de meubels plots kan veranderen in gloeiende lavastromen. De film ‘Binnenstebuiten’ brengt dit voorbeeld heel leuk in beeld. Uren heb ik doorgebracht als jager-verzamelaar in mijn zelfgebouwde hut van gras, eten zoekend langs de Dwarswatering, tot de lichten aangingen en de omgeving weer terugging naar een moderne buitenwijk. En ik op mijn kop kreeg dat ik te lang buiten was gebleven 😉

We kunnen opgaan in onze fantasieën. Ook steeds meer volwassenen durven het enthousiaste kind in zichzelf de vrije hand te geven en daadwerkelijk te fantaseren. Dit zijn de entrepreneurs die door hun geloof in hun fantasie, hun idee, geweldige dingen realiseren. Zoals Boyan Slat, bijvoorbeeld, die met zijn idee een bijdrage levert aan het opruimen van de plastic soep. Als meer mensen dit doen, ben ik er van overtuigd dat de wereld een stukje mooier wordt en dat de mensen zich een stuk beter voelen.