Vandaag breng ik, voor de laatste keer, de kratjes van Moeders voor Moeders weg. Ik ben wel blij dat het hierna voorbij is, maar vond het ontzettend tof om mee te kunnen en mogen doen. Voor de mensen die Moeders voor Moeders niet kennen, zal ik even uitleggen waar deze organisatie voor staat en hoe ik daar als aanstaande moeder aan heb kunnen bijdragen.

Het is niet alle vrouwen met een kinderwens gegund om op natuurlijke wijze zwanger te worden. Vruchtbaarheidsbehandelingen, soms als aanloop naar een IVF-behandeling, kunnen er voor zorgen dat ook zij de blijdschap van zwangerschap en moederschap mogen ervaren. Het hormoon dat voor deze behandeling nodig is, het hCG-hormoon, wordt gewonnen uit de urine van zwangere vrouwen, waar de concentratie van dit hormoon juist door de zwangerschap verhoogd is.

Van de 6e tot de 16e week zwangerschap – nu – heb ik dus in een potje geplast om dit mooie doel te steunen. Iedere week krijg je twee kratjes met in totaal acht flessen, zodat je één fles per dag kunt gebruiken om je urine op te vangen. In de flessen zit uiteraard het een of andere conserveermiddel, zodat het ook goed blijft. Op een vaste dag komt iemand de volle kratjes ophalen en laat weer twee kratjes met lege flessen achter. Uit de urine wordt dus hCG-hormoon gewonnen, en met de rest wordt mest gemaakt, zodat er niks verloren gaat. Binnen mijn omgeving ken ik meerdere vrouwen die door vruchtbaarheidsbehandelingen toch hun kinderwens in vervulling hebben zien gaan of inmiddels zwanger zijn, en het is prachtig om met zoiets simpels mensen zo blij te kunnen maken.

Waarom ik dan toch blij ben dat de kratjes van Moeders voor Moeders nu uit ons huis gaan verdwijnen? Allereerst omdat het weliswaar simpel is om urine op te vangen en in flessen te gieten, maar dat het toch wel wat minder comfortabel is dan gewoon op de wc zitten. Daar kunnen jullie je misschien iets bij voorstellen. En ten tweede een moeilijkheid waar moeders die in vroegere tijden meededen nog niet tegenaan liepen: in verband met terrorisme-dreigingen en de angst voor onbekende pakketjes die langs de weg staan en dergelijke, mogen de tassen met de kratjes alleen nog in tuintjes worden neergezet om opgehaald te worden… Die hebben we niet, dus heb ik de kratjes een paar weken met de fiets bij de vader van mijn Moeders voor Moeders informatrice gebracht om daar netjes in een tuin te zetten. Niet het meest praktisch, al werkt het prima en ben ik blij dat hij er geen probleem mee had. En even relativerend: het is maar tien weken minimale inspanning waarmee je anderen onwijs gelukkig kunt maken!

Moeders voor Moeders is een organisatie met een prachtige doelstelling. Het motto, “geluk kun je delen”, onderschrijf ik van harte. Ik ben blij dat ik mijn geluk rond de zwangerschap op deze manier heb kunnen delen, zou me een volgende keer weer direct opgeven om alle tien de weken mee te doen en hoop dat ook jullie gemotiveerd zijn voor deelname aan Moeders voor Moeders als je zwanger bent!